Amerykański badacz kultury Brian Holmes napisał niegdyś, że „każdy ruch społeczny, każda zmiana w ramach geografii serca i rewolucja w zakresie równowagi zmysłów potrzebuje swojej estetyki, gramatyki, nauki i legalizmów”. Współczesna (post)humanistyka zdaje się hołdować temu przekonaniu, kierując zarazem uwagę opinii publicznej na szczególne sposoby wytwarzania wspomnianych konstelacji. Samotny artysta-geniusz czy naukowiec pracujący w odosobnieniu to figury, które zasiedlają przy tym coraz rzadziej wyobrażenia o tym, jak powinna wyglądać praca dla dobra społeczeństwa. Nad urokiem odosobnienia górę bierze czar spotkania, współpracy i wymiany doświadczeń.

W ciągu ostatnich dwóch dekad kolektywne/hybrydyczne praktyki społeczne i kulturowe stopniowo zyskiwały na znaczeniu. Pojawiają się one między innymi w polu sztuki, gdzie osoby artystyczne tworzą transdyscyplinarne projekty oparte o różne kompetencje i sposoby myślenia o sztukach. Kolektywy/hybrydy działają też w przestrzeni miejskiej – łącząc na przykład artywizm z rewitalizacją terenów postindustrialnych. Innymi ważnymi formami zespołowego działania są media laby, fab laby czy coworkingi, które nie tylko skupiają osoby zainteresowane nowymi praktykami makerskimi, ale przede wszystkim nastawione są na eksperyment. Osoby uczestniczące w podobnych eksperymentach usiłują przekształcać rzeczywistość poza murami dużych instytucji i eksplorują porowate granice pomiędzy sztukami, nauką czy technologią.

Idee i praktyki kolektywności/hybrydyczności wiążą się z próbami przetworzenia, a nawet wytworzenia świata poza dominującymi konwencjami kulturowymi i sposobami poznania. Próbują osłabiać kulturowe dominanty kapitalizmu, stawiając na alternatywne formy relacyjności, wymykające się logice wszechogarniającej produktywności i wyzyskowi. Kolektywy/hybrydy destabilizują dawne sposoby myślenia o tym, co społeczne – otwierają i otaczają opieką relacje ze światem więcej-niż-ludzkim, zmieniając przyzwyczajenia poznawcze i konwencje wytwarzania wiedzy. Kolektywy/hybrydy pokazują, że badanie może być wydarzeniem – działaniem,

procesem budowania relacji, który może trwale przyczynić się do przemiany naszego (zachodniego) świata i projektowania lepszych przyszłości.